Κάλπικη Πολιτική

Η φωτογραφία είναι από τους Occupied Times of London

Ποια δημοκρατία ; Ποια Αριστερά ;

Η πολιτική δεν χωράει στις κάλπες

    

Η καθεστηκυία πολιτική είναι η τέχνη (ευφημισμός, η απάτη μάλλον) που αποστρέφει τους ανθρώπους από τα πραγματικά προβλήματά τους. Στην υποτίθεται ύψιστη στιγμή της, της έκφρασης του «λαού» (αχ ! αυτή η τόσο εκπορνευμένη λέξη), τη στιγμή της κάλπης, η παραμόρφωση των αποτελεσμάτων είναι αντίστοιχη με την αντιδημοκρατική, σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική, μετάπλασή τους για να υπάρξει, δήθεν, δυνατότητα κυβέρνησης.

Μακριά, ατελείωτη, η ιστορία της καλπονοθείας. Αγκαλιάζει μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή. Αν κάποιος ή κάποια ψήψισε για πρώτη φορά, σε ηλικία 21 χρονών, το 1956, θα είναι σήμερα 77 χρονών. Θα έχει ζήσει όλη σχεδόν τη ζωή του μέσα στην κλοπή της ψήφου του, της γνώμης του, της ελπίδας του. Μέσα στη δική του αλλοτρίωση, επιλεγμένη από τον ίδιο σε μεγάλο βαθμό, και την ηθελημένη απαλλοτρίωση της ψήφου του, μέσω των εκλογικών συστημάτων. 

Οι εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956, οι πρώτες γενικές βουλευτικές εκλογές στις οποίες ψήφισαν και οι γυναίκες, αποτελούν την πιο έκδηλη μορφή παραμόρφωσης του εκλογικού αποτελέσματος. Ένα κόμμα με λιγότερους ψήφους πήρε περισσότερες έδρες στη Βουλή ! Το ίδιο μπορεί να επαναληφθεί στις μέρες μας, αν δεν λυθεί σαφέστατα, μέσα στις λίγες μέρες που μένουν μέχρι τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, το ζήτημα που σχετίζεται με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ενιαίο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων. Θα επανέλθω στο τέλος.

Για τους επαγγελματίες της πολιτικής, κάθε απόχρωσης, για αυτούς που έχουν τόσο εύκολες όλες τις λέξεις, και για όσους τους ακολουθούν και τους πιστεύουν, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Για αυτούς, η δημοκρατία μίλησε, ο λαός μίλησε, η Αριστερά νίκησε. Και όμως, η πολιτική παραμένει δεκαετίες τώρα βουβή, όταν την απηχούν οι κάλπες. Μια από τις αιτίες της υπάρχουσας κατάστασης. Όλα τα αίτια έχουν επιστρατευτεί για να ερμηνεύσουν την κατάσταση της νεοελληνικής κοινωνίας, και αποσιωπάται το πιο κρίσιμο, το πολιτικό της καθεστώς, το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης.   

Η αποφασιστική απόρριψη της καθεστωτικής πολιτικής, η καταγγελία της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, και η διεκδίκηση της απόλυτης πολιτικής ισότητας όλων των πολιτών, με στόχο να τεθούν επί τάπητος όλα τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας, δεν αποτελούν πλέον μια στάση εντελώς μειοψηφική. Το έχουν δείξει γεγονότα, και όχι μόνο η άρνηση ενός πολύ σημαντικού μέρους των πολιτών να καταμετρηθούν στην κάλπη. Αλλά, ένας λόγος παραπάνω για να φανεί η γύμνια της επαγγελματοποιημένης πολιτικής είναι να εξετάσουμε τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών και την απίθανα διαστρεβλωτική ανάγνωσή τους από τους άμεσα ενδιαφερομένους. 

Θα μείνω σε πολύ γενικές παρατηρήσεις. Θα μιλήσω με βάση τα ίδια τα επίσημα στοιχεία. Κατά πόσο και αυτά ακόμα είναι έγκυρα, κατά πόσο είναι έγκυρος π. χ. ο επίσημος αριθμός των εγγεγραμμένων, αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση.

Η δημοκρατικότητα του αποτελέσματος είναι ήδη πάρα πολύ προβληματική με βάση τον αριθμό των πολιτών που εκφράστηκαν.

Εγγεγραμμένοι : 9 949 401

Ψήφισαν : 6 476 751

Αυτό απλούστατα σημαίνει ότι

δεν ψήφισαν : 3 472 650.

Το πρόβλημα επιτείνεται από έναν όχι και τόσο ευκαταφρόνητο αριθμό άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. Τα περνάμε στο ντούκου, τελείως απορροφημένοι από το ποδοσφαιρικό κλίμα των τελείως ιδιοτελών αναλύσεων, ποιος νίκησε, ποιος έχασε, ενώ αν τα συγκρίνουμε με κάποια άλλα ψηφοδέλτια θα δούμε ότι δεν είναι τόσο αμελητέα.

Άκυρα : 116 887, 1,80 % των ψηφισάντων. Φαίνεται λίγο απίθανο να υποθέσουμε ότι 2 περίπου στους 100 ψηφοφόρους, δεν ήξεραν τι έκαναν. Η ευλογοφανής άποψη είναι ότι ένας αριθμός σημαντικός αυτών των άκυρων ψηφοδελτίων θέλουν κάτι να πούν και να εκφράσουν. 

Λευκά : 35 760, 0,55 % των ψηφισάντων.

Στις εκλογές αυτές πήραν μέρος 31 συνδυασμοί και κάποιοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Ο άριθμός των άκυρων ψηφοδελτίων είναι στην 12η θέση αν τον συγκρίνουμε με την όλη διάταξη των συνδυασμών, και ο αριθμός των λευκών στην 19η θέση. 

Έγκυρα : 6 324 104

Από τους γραμμένους, με βάση τα επίσημα στοιχεία, εκφράστηκαν λοιπόν «εγκύρως» 6 324 104, και δεν λήφθηκαν υπόψη : 3 625 297, δηλαδή το 36,43 % των γραμμένων. (σημείωση δική μας, η κίνηση Οccupy Athens, προτείνει για το θέμα, το ποσοστό της αποχής και των λευκών να έχει αντίστοιχη εκπροσώπηση κληρωτών στη βουλή).

Τι σημαίνει αυτό ; Σημαίνει ότι πάνω από το 1/3 των πολιτών δεν θέλησε να συμμετάσχει σε αυτές τις εκλογές. Αν προσθέσουμε, ή αν τελείως καλοπροαίρετα δεχτούμε αντί για την έκφραση «δεν θέλησε», την έκφραση «δεν μπόρεσε», δεν αλλάζει κάτι σημαντικό ως προς την έκδηλη αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης. Ποιο είναι αυτό το καθεστώς, που μας μιλά για πολύ κρίσιμες εκλογές, κλπ., κλπ., και την ίδια ώρα δεν δίνει τη δυνατότητα παρά να εκφραστεί μόνο το 63,57 % των γραμμένων ; Πώς είναι δυνατό μια τόσο ισχνή συμμετοχή να δώσει ένα δημοκρατικό αποτέλεσμα, για ποια δημοκρατία μιλάτε ;

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση. Όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ούτε τον πληθυσμό. Είναι πολύ πιθανό ο αριθμός των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους να είναι φουσκωμένος. Είναι όμως λογικό να πούμε ότι το πολιτικό σώμα της χώρας, αυτό στο οποίο οφείλουμε να προσβλέπουμε για να εκφράζει τη γνώμη του και με βάση αυτή να θεωρούμε τι είναι πλειοψηφικό, τι είναι μειοψηφικό, θα μπορούσε βάσιμα να εκτιμηθεί γύρω στα 9 εκατομμύρια. Όταν εκφράζονται μόνο τα 6 από αυτά, και τα 3 όχι, υπάρχει ολοφάνερα οξύτατο πρόβλημα δημοκρατίας, το πολιτικό καθεστώς είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό. Ήδη. Και τούτο διαρκεί πολλές ανθρώπινες ζωές ήδη. Μέχρι πότε ; 

Θα δούμε αμέσως παρακάτω ότι αν συμπεριλάβουμε και τις ψήφους αυτών που εκφράστηκαν αλλά δεν «αντιπροσωπεύονται» στη Βουλή, η αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού καθεστώτος γίνεται ανυπόφορη.      

Ποιο έκδηλα αντιδημοκρατικά, ποιο έκδηλα προβληματικά, με μια τόσο ισχνή συμμετοχή, γίνονται λοιπόν τα πράγματα όταν περνάμε στο ζήτημα της πολιτικής προτίμησης των ψηφοφόρων. Εκεί πια η πραγματικότητα διαβάζεται, μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, με τον πιο διαστρεβλωτικό, με τον πιο  παραμορφωτικό τρόπο, ασύστολα, χυδαία, κυνικά. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ».

Θυμίζω ότι θα μείνω σε χοντρικές παρατηρήσεις. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατό να γίνεται λόγος για νίκη, υπεροχή, πρωτιά, διεκδίκηση της διακυβέρνησης της χώρας, από πολιτικούς οργανισμούς – δεν ασχολούμαι ακόμα για τις θέσεις τους – οι οποίοι είχαν τη συγκατάθεση του 1/6 των ψηφισάντων.

 Ας μπούμε τώρα στις υποτιθέμενες θέσεις. Όλοι, ή οι περισσότεροι, δέχονται ότι, λόγω συγκυρίας, η βασική διαίρεση είναι υπέρ ή κατά των Μνημονίων. Με την πιο καλοπροαίρετη διάθεση, αν συνυπολογίσουμε τις ιδιαίτερες θέσεις από τις οποίες ξεκινά κάθε πολιτικός οργανισμός, και τι ειδικά πρεσβεύει, το δράμα των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 είναι ότι δεν δίνουν σαφή απάντηση σε αυτή την θεωρούμενη ως κρίσιμη διαίρεση. Αυτό δείχνει η αμερόληπτη και ανιδιοτελής ματιά, και καλώ όλους να κάνουν όλες τις δυνατές προσθαφαιρέσεις και όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Τα κόμματα είναι πολλά, οι θέσεις τους δύσκολο να εντοπιστούν, να ξεδιαλυθούν, να παρουσιαστούν, να ενταχτούν σε κατηγορίες. Δεν θέλω να γεμίσω τούτο το κείμενο με κατάστιχα. Δεν θέλω όμως να αποφύγω και τα εντελώς συγκεκριμένα στοιχεία. Πριν δώσω μερικά από αυτά τα στοιχεία, κάνω κάποιες αποσαφηνίσεις.

Οι απόψεις που πρέπει να αναφέρω κάθε φορά είναι πολλές. Ο λόγος είναι ότι έχουν καθιερωθεί κάποια πρότυπα σκέψης και θεωρούνται ορισμένα πράγματα δεδομένα, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι. Περιορίζομαι στα αναγκαία.

Μιλούν για τον δικομματισμό και το τέλος του, και όλα τα σχετικά. Μα ο δικομματισμός στην Ελλάδα, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, δεν είναι ο αριθμός δύο, δεν έγκειται στην ύπαρξη δύο κομμάτων. Ο δικομματισμός έγκειται στη θρησκευτική διαίρεση σε δύο στρατόπεδα, ασυμφιλίωτα μάλιστα, του καλού δεξιού χεριού και του κακού αριστερού, ή αντίστροφα. Αν αυτός ο μανιχαϊκός διπολισμός έχει ξεπεραστεί στην ελληνική κοινωνία του σήμερα – κάτι που έχει ως ένα βαθμό γίνει, το φανερώνει και η πολυφωνία των σχημάτων που κατέβηκαν στις εκλογές –, θα το δούμε περισσότερο στο μέλλον. 

Αυτοί που θέλουν να ερμηνεύουν πολιτικά την κοινωνία με τους αριθμούς, για να δείξουν το τέλος του δικομματισμού προσθέτουν τα ποσοστά των δύο κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πριν και τώρα, κάνοντας την πιο απολίτικη ταχυδακτυλουργία που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Μα την κυβερνητική εξουσία, το κάθε κόμμα από αυτά τα δύο, μόνο του την κατείχε, κάθε φορά, και μόνο του ήθελε να την ασκεί. Ο δικομματισμός ήταν στην πράξη μονοκομματισμός, και μάλιστα σκληρός. Αυτό άλλωστε έκανε στην ελληνική κοινωνία το περίφημο : οι προνομιούχοι και οι μη προνομιούχοι.       

Μίλησα παραπάνω για το δράμα των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012. Ο όρος «δράμα» δεν έχει αναγκαστικά μόνο αρνητική χροιά. Με τον μεγάλο αριθμό των συνδυασμών που συμμετείχαν στις εκλογές, με τον αριθμό ψήφων που πήραν οι 24 συνδυασμοί και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι που δεν μπήκαν στη Βουλή, διαφαίνεται καθαρά μια τάση της κοινωνίας προς την πολυχρωμία και την πολυφωνία, την απαγκίστρωση από τα παραδοσιακά σχήματα. Τούτο το στοιχείο είναι πολύ πιο σημαντικό από την δήθεν κατάλυση του δικομματισμού, γιατί είναι στην ουσία άλλο πράγμα. Είναι η κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή η κατάρρευση των δύο κομμάτων τα οποία μονοκομματικά, εναλλακτικά, μονοπωλούσαν με την περίφημη αυτοδυναμία – ό,τι πιο αντιδημοκρατικό μπορεί να σκεφτεί κανείς – την διακυβέρνηση. Εξού και η προκλητική ονομασία τους «κυβερνητικά κόμματα». 

Αυτοί που θριαμβολογούν για το τέλος του δικομματισμού, μπορεί να απογοητευτούν από δύο πλευρές. Πρώτον, να δουν τους πρώην μονομάχους να νέμονται αγκαλιά εις το εξής την κυβέρνηση, δεύτερον, να δούν τους πρώην μονομάχους να έχουν από κοινού έναν άλλον μοναδικό μονομάχο. Οπότε το μαύρο-άσπρο θα γίνει άσπρο-μαύρο. 

Δίνω τώρα το εντελώς συγκεκριμένο στοιχείο ότι τα 7 κόμματα που μπήκαν στη Βουλή (έχουν ήδη βγει βέβαια την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές) πήραν 5 120 526 ψήφους. Τα υπόλοιπα όμως κόμματα πήραν συνολικά 1 203 578 ψήφους. Ο αριθμός αυτός ξεπερνά τον αριθμό ψήφων του λεγόμενου πρώτου κόμματος. Για ποια δημοκρατία μας μιλάτε ; Οι πρώτοι ψήφοι δίνουν 300 έδρες, οι δεύτεροι 0. Δεν είναι μόνο το ληστρικό εκλογικό σύστημα (όπως το αποκάλεσε ένας μετριοπαθής πρώην πολιτικός που έχει ειδικευτεί στις μετεκλογικές αναλύσεις), είναι ολόκληρο το πολιτικό καθεστώς, είναι ολόκληρη η καθεστωτική πολιτική, και όλοι όσοι την υποστηρίζουν και με τη συμμετοχή τους την νομιμοποιούν. Γιατί δεν μιλά κανείς για αυτό το φαινόμενο ; Το «κανείς» είναι σχήμα λόγου, υπερβολή, σύμφωνοι. Γιατί δεν υπάρχει η ευαισθησία, από αυτούς που λένε μάλιστα ότι είναι στην Αριστερά, όχι μόνο να καταγγελθεί ένα φαινόμενο που είναι σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικό, αλλά να γίνει κάτι συγκεκριμένο για να μην επαναληφθεί ; 

Όπως διαπιστώσαμε, από τους γραμμένους, με βάση τα επίσημα στοιχεία, εκφράστηκαν «εγκύρως» 6 324 104, και δεν λήφθηκαν υπόψη : 3 625 297, δηλαδή το 36,43 % των γραμμένων. Αλλά υπάρχει και συνέχεια. Δεν εκφράζονται καθόλου με «αντιπροσώπους» τους στη Βουλή 1 203 578 ψηφοφόροι, δηλαδή το 19 % των έγκυρων. Η Βουλή «αντιπροσωπεύει» το 51,46 % των γραμμένων, το 79 % αυτών που ψήφισαν, και το 81 % των έγκυρων. Για 4 828 875 πολίτες, οι εκλογές αυτές είναι σαν να μην υπήρξαν. Για ποια δημοκρατία, για ποια Αριστερά, μας μιλάτε ; 

Είναι πολύ χαρακτηριστικό για το αντιδημοκρατικό πνεύμα όλων αυτών που έχουν διαλέξει να συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα και να αδιαφορούν έτσι για τα τελείως αντιδημοκρατικά αποτελέσματά του, διατηρώντας όμως τον τίτλο των αντισυστημικών, ότι όλα επιστρατεύονται και όλα γίνονται προϊόν καπηλείας, προκειμένου να γίνει ιδιοποίηση ψήφων που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχονται. Γράφτηκε άρθρο με τον τίτλο : «Τι ψήφισαν οι πλατείες ;» (σημειωση δική μας, αναφέρεται στο άρθρο στην Αυγή, του πανεπιστημιακού και χειροκροτητή του Αλ. Τσίπρα, Κώστα Δουζίνα). Στο ερώτημα αυτό το άρθρο απαντά με την τελευταία του φράση : «Στις εκλογές το πλήθος έγινε λαός και ψήφισε Αριστερά». Για ποια Αριστερά γίνεται λόγος σε αυτό το άρθρο, ο καθείς μπορεί να καταλάβει. Τώρα η Αριστερά έγινε μία, όπως παλιά το Κόμμα ήταν ένα. Οι χιλιάδες που ψήφισαν δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και οι οποίοι κάποια σχέση θα έχουν με τις πλατείες, σβήνονται από τον χάρτη, όπως τους σβήνει ο εκλογικός νόμος. 
Οι εκατοντάδες χιλιάδες που δεν ψήφισαν καν, διότι έκαναν τις πλατείες ακριβώς το αντίθετο από τις προεκλογικές πλατείες που ψηφίζουν, από τις κομματικές σημαίες που κυματίζουν, περιφρονούνται ολωσδιόλου. Ούτε πλήθος που ψηφίζει σαν τα δέντρα, ούτε λαός που ο καθείς τον βγάζει όπως θέλει από την κάλπη, οι πολίτες και οι πολίτιδες στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, δημιούργησαν έναν δημόσιο χώρο, κατέθεσαν προτάσεις, άνοιξαν συζητήσεις, πήραν αποφάσεις, έδειξαν στην πράξη ότι η άμεση δημοκρατία είναι δυνατή. Οργάνωσαν συλλογικές κινητοποιήσεις για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ακολουθούμενη πολιτική. Η αντίθεση των μεγάλων διαδηλώσεων στην ακολουθούμενη τα τελευταία χρόνια κυβερνητική πολιτική εκφράζει την αντίθεση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, και δεν περιμέναμε τις εκλογές για να το μάθουμε. Οι πλατείες δεν ψηφίζουν, οι πλατείες είναι οι δημόσιοι χώροι όπου οι πολίτες συναθροίζονται, συγκροτούν γενικές συνελεύσεις, καταθέτουν προτάσεις, διαβουλεύονται, και παίρνουν αποφάσεις επί προτάσεων. Δεν ψηφίζουν πρόσωπα σε ψηφοδέλτια, για να απαλλοτριώσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.    

Μας μένουν οι 5 120 526 ψηφοφόροι. Η πράξη τους, όπως και όλων των άλλων, έχει μια μεγάλη σημασία. Ας δούμε, τι θέλησαν να πουν.

Τα δύο «κυβερνητικά κόμματα» που έχουν μονοπωλήσει την κυβερνητική εξουσία, πήραν μαζί : 2 025 583 ψήφους, το 32,03 % των έγκυρων ανθρώπων !

Ας πούμε ότι αυτό είναι το μέτωπο των υπέρ των Μνημονίων.

Για τα υπόλοιπα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή, μερικοί θα θεωρούσαν ιεροσυλία να συμψηφιστούν. Ας το κάνουμε μόνο στα χαρτιά.

ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες*, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, ΔΗΜΑΡ, έχουν συνολικά :      3 094 943 ψήφους, 48,93 % των έγκυρων αντιμνημονιακών (;) ανθρώπων.

Δύσκολο, ακόμα και για αυτούς που θέλουν σώνει και καλά να βγάλουν μια πλειοψηφία του δόλιου «ελληνικού λαού» εναντίον των Μνημονίων, με βάση το αποτέλεσμα των εκλογών (για τις εκλογές μιλάμε πάντα, όχι για την πολιτική, αυτή είναι αλλού, αν υπάρχει !), να δεχτούν τον συμψηφισμό τους, τουλάχιστον με την Χρυσή Αυγή. Δεδομένου μάλιστα ότι, μετεκλογικά, η ΔΗΜΑΡ πήρε τις θέσεις που όλοι ξέρουμε (μιλώ για συγκεκριμένη, απτή, συμπεριφορά, και όχι για προεκλογικές διακηρύξεις, έπεα πτερόεντα), μένουν ως καθαρόαιμοι αντιμνημομιακοί οι : ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΚΚΕ, που πήραν μαζί : 2 267 933 ψήφους, το 35,86 % των έγκυρων ψηφοδελτίων. 

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, από όσο γνωρίζω, δεν είναι Αριστερά, το ΚΚΕ είναι τόσο Αριστερά που όλοι οι άλλοι είναι δεξιοί, για ποια Αριστερά μιλάτε τότε ;

Δύο παρατηρήσεις εδώ. Η πρώτη και καίρια είναι η εξής : η πρόταση της ΔΗΜΑΡ, που είχε την αποδοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τι άλλο φανερώνει από το γεγονός ότι είναι δυνατή η σύνθεση της δυσθεώρητης δήθεν αντίθεσης υπέρ ή κατά των Μνημονίων ; Δεύτερη παρατήρηση. Οι αναφορές στους ψήφους των υπολοίπων κομμάτων που δεν μπήκαν στη Βουλή, δεν λύνει όπως ήδη έγραψα το πρόβλημα μιας αποφασιστικής υπεροχής των αντιμνημονιακών δυνάμεων στις κάλπες. 

Σπεύδω να προσθέσω ότι δεν θέλω να υποβαθμίσω το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να χαλάσω τη χαρά αυτών που τον πιστεύουν, άλλος είναι ο στόχος τούτου του κειμένου. Στόχος του κειμένου είναι να καταδειχτεί για άλλη μια φορά ότι η δημοκρατία δεν υπάρχει στις εκλογές και στο καθεστώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης. Και ότι αυτό που άκριτα υπερτονίζεται ως θετικό στοιχείο στο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, δηλαδή ότι αναδεικνύεται η Αριστερά, δεν είναι παρά η ανάδειξη μιας καθεστηκυίας αριστεράς, στα πλαίσια της καθεστηκυίας πολιτικής και της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. 

Στα πλαίσια αυτής της καθεστηκυίας πολιτικής, και της κατάδειξης του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της, δύο ακόμα ερωτήματα τίθενται μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 και την προοπτική των νέων εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί η εκλεγείσα Βουλή δεν σκέφτηκε, με βάση την κρισιμότητα της κατάστασης, να κάνει μία μόνο πράξη : την ψήφιση της απλούστατης αναλογικής, χωρίς κανέναν περιορισμό εισόδου στη Βουλή με κριτήριο ένα ελάχιστο ποσοστό. Το δεύτερο ερώτημα είναι το ζήτημα που σχετίζεται με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ενιαίο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων. Στην περίπτωση που έρθει πρώτο κόμμα, και δεν πάρει το πριμ των εδρών θεωρούμενος ως συνδυασμός, τότε στην αντιδημοκρατικότητα προστίθεται η ανωμαλία και η πρόκληση. Και εδώ όμως, η ευθύνη είναι όλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να δηλώσει ότι αρνείται να επωφεληθεί από αυτή την άκρως αντιδημοκρατική διάταξη και να έχει κάνει τα πάντα για να την αλλάξει (σημείωση δική μας :  To πρόβλημα που αναφέρει ο Νίκος Ηλιόπουλος λύθηκε τελικά εν μία νυκτί, όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να αποτελέσουν ένα ενιαίο κόμμα και όχι συνασπισμό κομμάτων/οργανώσεων. Αυτό φυσικά έγινε χωρίς να ρωτηθούν τα μέλη τους, οι ηγεσίες τους αποφάσισαν για αυτό, γεγονός που δείχνει και το πως αντιλαμβάνονται τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη δημοκρατία εν γένει).

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 έδειξαν ότι χωρίς σύνθεση δεν είναι δυνατό να υπάρξει κυβέρνηση. Ποια θα είναι η σύνθεση αυτή, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Η συμμετοχή, με βαρύνοντα μάλιστα ρόλο, της Αριστεράς σε μια τέτοια κυβερνητική σύνθεση, δεν θέτει απολύτως κανένα πρόβλημα για τη συνέχεια της καθεστηκυίας πολιτικής.

Για την πολιτική που αμφισβητεί το υπάρχον πολιτικό καθεστώς, η δημοκρατία αποτελεί θεμελιώδη αξία. Επειδή είναι έργο των πολιτών, και όχι εκλογέων ή ψηφοφόρων, η πολιτική αυτή δεν χωράει στις κάλπες, ούτε στις κάλπικες διαιρέσεις καλού-κακού, αριστεράς-δεξιάς. Προβάλλει αξίες : ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, εγκοσμιότητα, σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής.

Όπως ανέφερα και στην αρχή, το πολιτικό καθεστώς της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Αν δεν υπάρξει δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν ουσιαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Έξω από το υπάρχον πολιτικό καθεστώς, πράγματα πολλά να κάνουμε έχουμε. Εδώ και τώρα. Κάνουμε, και γίνονται πολλά πράγματα. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίζουμε κάθε στιγμή ότι χωρίς τη δημοκρατία, μια δημοκρατική κουλτούρα, μια δημοκρατική παιδεία, ένα δημοκρατικό ήθος, θα διαιωνίζεται η ίδια κατάσταση πραγμάτων. Η απαγκίστρωση από την καθεστηκυία πολιτική και τα καθεστωτικά κόμματα, όποιο χρώμα κι αν έχουν, όποια σημαία κι αν κυματίζουν, αποτελεί το πρώτο βήμα προς τη χειραφέτηση και την αυτονομία του καθενός μας.      

* Διάβασα ότι ο Άρειος Πάγος απαγόρευσε τη συμμετοχή του συνδυασμού των Τυραννοκτόνων. Πώς δεν είδαν οι σοφοί του ότι το «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι τελείως υβριστικός ως τίτλος; Δηλαδή, οι υπόλοιποι Έλληνες τι είναι, δούλοι ; Μακρινός ο αντίλαλος : «ούτινος δούλοι κέκληνται φωτός ουδ’ υπήκοοι». (σημείωση δική μας: Ο Άρειος Πάγος, απαγόρευσε  επίσης τη συμμετοχή στις εκλογές στους "Φίλους του Ανθρώπου", ενώ επέτρεψε φυσικά τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής...)       

   

νίκος ηλιόπουλος           

Παρίσι, 25 Μαΐου 2012